Değerli okurlar, bazen duygular sessizce gelir, içimize yerleşir ve farkında olmadan ömrümüzü tüketir. İşte kıyas da tam olarak böyle bir duygudur. Gönlümüzün kuytusuna sızar, aklımızı kandırır ve kalbimizi karartır. En kötüsü de insanın kendisine yabancılaşmasına neden olur. Başkasının hayatına bakmak, onun sahip olduklarını kendi eksikliklerimizle ölçmek, gönül terazisine yapılan büyük bir haksızlıktır.

Her ruhun kader çizgisi farklıdır, her alın yazısı kendi rengindedir. Sürekli başkasına bakmak, kendi yolumuzun haritasını yakmak anlamına gelir. Bu yoldan geri dönmek zorlaşır çünkü kıyas, yoldan sapmanın ta kendisidir.

Kıyasın Gönül Bahçesindeki Etkileri

Gönül bir bahçedir. Ne ekersen onu biçersin. Sevgi ekersen huzur, sabır ekersen olgunluk elde edersin. Ancak kıyas ektiğinde, toprağında dikenler biter. O dikenler ne üstüne basılır ne de gölgesinde oturulur. Çünkü kıyas, kalbin en verimli topraklarını bile kurutur. İçeriye huzur girmez, umut kapının eşiğinde kalır. Şükür ise yolunu şaşırır çünkü artık neye sahip olduğunu değil, neye sahip olmadığını saymaya başlamışsındır.

Kıyas, dışarıya dönük bir bakışın hastalığıdır. İç dünyayı unutturan, insanı suretlerin kalabalığında yalnızlaştıran sinsi bir virüstür. Başkası gülünce, kendi tebessümünden şüphe edersin. O kazanınca, sen kendini kaybetmiş hissedersin. Bu durum sadece ruhu yıpratmakla kalmaz, aynı zamanda düşünceyi de çarpıtır. Kendi değerini başkasının takdirine emanet eden bir zihin, hiçbir zaman özgür olamaz.

Kendinle Meşgul Olmanın Önemi

Ne kadar güzeldir kendinle meşgul olmak! Kendi bahçende çiçek yetiştirmek, başkalarının bahçesini görüp ilham almak ama kendi toprağını unutmamak... Çünkü herkesin güneşi ayrı doğar. Kimisinin çiçeği sabah açar, kimisininki akşam. Kimileri rüzgârla büyür, kimileri yağmurla serpilir. Hayat bu çeşitlilikle anlam kazanır. Unutma: Sen başkası değilsin, o da sen değil. Kendi nasibini onun kabında ararsan, aç kalırsın.

Kıyasın Zararları

Kıyas, seni sadece huzurdan etmez. Seni senden eder. İçini boşaltır, gözünü karartır. Elindekileri değersiz gösterir. Şükrü örter, sabrı unutturur, dua kapılarını bile sessizleştirir. Çünkü içten içe kaderine küsersin. Ve kaderine küsen bir kalbin duası da zayıf olur. O yüzden, kıyas eden değil, kıymet bilen ol.

Bazen bir pencereyi açmak, sadece manzaraya bakmak değildir. Aynı zamanda nefes almaktır, kendi içinin havasını değiştirmektir. Kıyasla kapattığın pencereyi bugün aç. İçeriye umut girsin. Huzur bir çay demlesin gönlünde.

Unutma: Kıyas, gönül bahçene diktiğin dikenli bir çittir; içeriye ne huzur girer ne de umut. Kıyas etmek yerine, kendi iç sesini dinle, yeteneklerine odaklan ve sahip olduklarının kıymetini bil. Böylece, gönül bahçen huzur ve mutlulukla dolacaktır.

Kıyas tuzağına düşmeden, kendi potansiyelini keşfetmeye odaklan. Unutma, her birimiz benzersiz ve değerliyiz. Kıyas yerine şükür ile dolu bir hayat, gerçek mutluluğun anahtarıdır.